۱۸ سال قبل بود که آخرین نیروهای نظامی رژیم صهیونیستی مجبور شد از جنوب لبنان خارج شود تا جنگی که از ۲۱ می شروع شده بود بعد از چهار روز، با شکست ارتش اشغالگر صهیونیستی و پیروزی نیروهای مقاومت لبنان تمام شود. رژیم صهیونیستی تا آن روز به مدت ۲۲ سال جنوب لبنان را اشغال کرده بود، اما در طول این مدت بار‌ها متحمل حملات نیروهای مقاومت بود تا اینکه نتوانست در آخرین عملیات این نیرو‌ها به نام عرمتا مقاومت کند و به نحوی ارتش خود را از جنوب لبنان خارج کرد که بیشتر به یک فرار شباهت داشت تا عقب‌نشینی. در واقع، رژیم صهیونیستی بعد از ۲۲ سال اشغال جنوب لبنان آنقدر عجولانه و بدون دستاوردی از این مدت طولانی اشغالگری ارتش خود را بیرون کشید که ۲۵ می‌در تاریخ لبنان به عنوان نقطه طلایی از پیروزی مقاومت شناخته می‌شود. حالا که ۱۸ سال از آن تاریخ می‌گذرد، مقاومت لبنان نه تنها جبهه نظامی و توانمندی نیروهای خود را تثبیت و تقویت کرده است بلکه در جبهه سیاسی نیز نقش کلیدی بازی می‌کند که دستاورد این نقش در انتخابات اخیر لبنان و نخستین جلسه پارلمان این کشور دیده می‌شود.
تحمیل عقب‌نشینی
گیورا آیلان از فرماندهان نظامی ارتش رژیم صهیونیستی است و مقام‌هایی مثل ریاست شعبه عملیات ارتش رژیم صهیونیستی و ریاست شورای امنیت ملی این رژیم را داشت و در سال ۲۰۰۰، او یکی از افراد اصلی مورد مشورت دولت صهیونیستی بود. آیلان به مناسبت هیجدهمین سال عقب‌نشینی ارتش صهیونیستی از جنوب لبنان مصاحبه‌ای با رادیوی متعلق به این ارتش داشته و در این مصاحبه اعتراف کرده است: «این حزب‌الله بود که زمانبندی و شیوه عقب‌نشینی را بر ما تحمیل کرد.» او برای توضیح این موضوع به برنامه رژیم برای جنوب لبنان اشاره کرد که می‌خواست همچنان جنوب لبنان دست‌کم به پهنای یک کیلومتر را در اختیار خود داشته باشد تا با تسلط بر بلندی‌های آن بتواند کمربندی امنیتی آن سوی مرز شمالی با لبنان ایجاد کند، اما با فروپاشی نیروهای متحدش تحت عنوان ارتش جنوب لبنان به فرماندهی آنتوان لحد، دیگر این هدف ممکن نبود. به گفته او، نیروهای حزب الله قرارگاه‌های نیروهای لحد را تصرف کردند و ارتش صهیونیستی دیگر چاره‌ای جز از دست دادن کمربند امنیتی و عقب نشستن به این سوی مرز نداشت. آیلان به این نحو واقعیت آن زمان را به زبان می‌آورد که معلوم می‌کند رژیم صهیونیستی به دلیل اجرای قطعنامه‌های ۴۲۵ و ۴۲۶ نبود که از جنوب لبنان عقب نشست بلکه این حزب‌الله بود که آن عقب‌نشینی به سمت آن سوی مرز را به این رژیم تحمیل کرد. در واقع، رژیم صهیونیستی از همان ابتدای اشغال جنوب لبنان بی‌اعتنا به این دو قطعنامه بود که در ۱۹ مارس ۱۹۷۸ به تصویب رسیده بودند و اگر حملات حزب‌الله و فروپاشی نیروی‌های لحد نبود، هیچ‌گاه حاضر به عقب نشستن از جنوب لبنان نمی‌شد ولی با شدت گرفتن حملات حزب‌الله دیگر قادر به حفظ کمربند امنیتی خود در جنوب لبنان نبود و با گذاشتن برخی سلاح‌های سنگین خود عقب نشست تا نخستین شکست خود را رقم بزند و حزب‌الله در قلب مقاومت لبنان جایگاه خود را تثبیت کند.
مقاومت بعد از ۱۸ سال
انتخابات اخیر پارلمان لبنان نشان داد جبهه مقاومت بعد از قریب به دو دهه در صحنه سیاسی این کشور وزنه اساسی به شمار می‌رود تا جایی که در یک رقابت دموکراتیک پارلمانی می‌تواند اکثریت کرسی‌های پارلمان را به دست بیاورد. این تنها یک پیروزی انتخاباتی برای حزب‌الله نیست بلکه یک پیروزی استراتژیک برای مقاومت است. در واقع، جناح ضدمقاومت با در نظر گرفتن شرایط این چند سال اخیر به خصوص در باره جنگ سوریه و حضور نیروهای حزب‌الله در این جنگ بر سر شکست سیاسی مقاومت در این انتخابات حساب ویژه‌ای باز کرده بود و جدای از مراکز سنتی خود در بیروت و شمال لبنان، پایگاه‌های مردمی حزب‌الله را نیز مورد هدف قرار داده بود. یکی از این پایگاه‌ها منطقه بقاع یا حوزه انتخاباتی بعلبک- هرمل است که طی سال‌های گذشته یکی از ستون‌های اصلی حزب الله به شمار می‌رود. این حوزه انتخابی ۱۰ کرسی در پارلمان لبنان دارد که بنا بر تقسیم طایفه‌ای، به ترتیب شامل شش نماینده شیعه، دو نماینده اهل سنت، یک نماینده مسیحی مارونی و یک نماینده مسیحی کاتولیک است. جبهه ضدمقاومت برای اینکه حزب‌الله را در این پایگاه سنتی شکست دهد برنامه گسترده‌ای تدارک دیده بود تا جدای از اینکه دست‌کم چند کرسی شیعیان به دست نامزد‌های شیعه خارج از حلقه مقاومت بیفتد، آن دو کرسی اهل سنت هم به حزب المستقبل به رهبری سعد حریری برسد و دو کرسی مارونی هم به حزب قوات اللبنانیه برسد و رفتن ولید البخاری کاردار عربستان در لبنان و حمد الشامسی سفیر امارات، به منطقه بعلبک در آخرین جمعه ماه مارس به بهانه اقامه نماز جمعه در مسجد جامع اموی این منطقه در جهت این برنامه انتخاباتی ارزیابی شد. نتیجه انتخابات نشان داد تمام برنامه‌ریزی و هزینه سعودی‌ها و متحدانش برای زانو زدن حزب الله در این منطقه شکست خورد و نه تنها نتوانستند کرسی‌های مورد حمایت مقاومت در این منطقه را از دست آن‌ها خارج کنند بلکه متحد مقاومت، فیصل کرامی توانست در پایگاه سنتی المستقبل دو کرسی را از دست آن خارج کند تا مقاومت در جایی به پیروزی سیاسی برسد که فکرش را هم نمی‌کرد.
نخستین پیروزی در پارلمان
آل سعود از زمان نمایش استعفای سعد حریری از مقام نخست‌وزیری در چهارم نوامبر برنامه خود را برای دخالت در انتخابات پارلمان لبنان کلید زد، اما نه آن برنامه نمایشی و نه سلسله اقدامات بعدی نتوانست نتیجه دلخواه را برای سعودی‌ها به دنبال داشته باشد. سعودی‌ها که عرصه انتخابات را به مقاومت باخته بودند، چاره‌ای جز بازسازی نیروهای مورد حمایتشان در لبنان ندیدند و به همین دلیل هم در روز شنبه ۱۹ می‌ضیافت افطاری ترتیب دادند. سعد حریری و سمیر جعجع از جمله افرادی بودند که به ضیافت افطار ولید البخاری پاسخ مثبت دادند، اما در این ضیافت معلوم شد که شکاف در میان جبهه مورد حمایتشان در لبنان آنقدر هست که همه افراد مورد نظر به این ضیافت نروند. نرفتن چهره‌هایی مثل ولید جنبلاط رهبر حزب سوسیالیست ترقی‌خواه، جبران باسیل رهبر جریان آزاد ملی لبنان، جوزف قهوه‌چی فرمانده ارتش لبنان و نجیب میقاتی به آن ضیافت نشان داد که سعودی‌ها نمی‌توانند چتری برای جمع تمام نیرو‌ها فراهم کنند. جالب اینجاست که البخاری یک روز قبل از آن ضیافت به خانه میقاتی در طرابلس رفته بود، اما مخالفت میقاتی با حریری آنقدر بود که این تلاش البخاری هم راه به جایی نبرد.
در هر صورت، سعودی‌ها با توجه به افزایش تعداد کرسی‌های القوات البنانیه به رهبری جعجع، این امید را داشتند تا شکست انتخابات را در نخستین جلسه پارلمان جدید لبنان جبران کنند. پارلمان در این روز اولین وظیفه خود را با تعیین رئیس پارلمان و معاون آن انجام می‌دهد و برگزاری آن ضیافت افطار تنها دو روز قبل از نخستین جلسه پارلمان به طور روشن پرده از برنامه سعودی‌ها برمی‌داشت. طبق تقسیم مناصب طایفه‌ای لبنان، ریاست پارلمان از آن شیعیان این کشور است و همانگونه که نبیه بری، رهبر جنبش امل در ۲۶ سال گذشته این منصب را در دست داشت، انتظار می‌رفت ریاست او بر پارلمان برای یک دوره دیگر هم تمدید شود. از آنجایی که بری تنها نامزد برای ریاست پارلمان بود، تنها راه برای نرسیدن این متحد حزب‌الله به ریاست مجلس افزایش آرای سفید بود و برنامه سعودی‌ها بر مبنای این هدف بود که جعجع و نمایندگان حزبش، القوات البنانیه، وظیفه اجرای آن را در پارلمان به عهده داشتند. محاسبه سعودی‌ها و جعجع بر اختلاف بین بری و باسیل بود که از ژانویه و بر سر دستور میشل عون، رئیس‌جمهور لبنان بر سر ارجحیت یکساله برای افسران دوره ۱۹۹۴ پیش آمده بود. هر چند تنش آن موقع تا اندازه زیادی فروکش کرده بود، اما این تصور برای جناح ضد مقاومت ایجاد شده بود که می‌تواند از آن برای زمین زدن نبیه بری یا دست‌کم در تعیین دو معاونش استفاده کند ولی وقایع بعد نشان داد این محاسبه یک نقطه ضعف اساسی داشت. نقطه ضعف در نقش حزب‌الله و شخص سیدحسن نصرالله بود که گویا سعودی‌ها و جعجع آن را به حساب نیاورده بودند و متوجه نبودند که سیدحسن نصرالله گفته بود هر کاری برای محکم کردن روابط دو متحدش می‌کند. دیدار میشل عون با نبیه بری یک هفته قبل از نخستین جلسه پارلمان محصول این وعده سیدحسن نصرالله بود که نتیجه آن هم نه تنها پیروزی نبیه بری در دور نخست رأی‌گیری شد بلکه یکی از متحدان شاخص حزب‌الله به نام یلی الفرزلی هم به مقام معاونت پارلمان رسید با وجود اینکه جعجع، انیس نصار را برای این پست در نظر گرفته بود. به این ترتیب، انتخاب نبیه بری به ریاست پارلمان و الفرزلی به مقام معاونت او نخستین پیروزی مقاومت در اولین روز کاری پارلمان بود. این پیروزی بعد ۱۸ سال از پیروزی در مقابل ارتش صهیونیستی مقاومت را در پارلمان و با فراکسیونی متحد به نام لبنان القوی بیمه می‌کند و باعث می‌شود مقاومت حمایت قاطع پارلمان را با خود داشته باشد.
