سالهاست که کشور با کمبود پرستار مواجه است و این معضل را هم بیماران و هم دانشجویان پرستاری که طول هفته در بیمارستان هستند کاملاً درک میکنند. تعداد کم پرستاران در بیمارستانهای آموزشی و حجم بالای کاری این مراکز کاملاً ملموس است. وقتی بیماری بستری میشود تمامی کارها و مسئولیت آن به دوش پرستار است. حال شما فکر کنید هر پرستار در آن واحد باید مسئولیت ۱۰ الی ۱۵ بیمار را بر عهده بگیرد و به آنها رسیدگی کند.
پزشک در یک ساعت مشخص به بیمار تجویز مورد نظر را میکند و میرود، در واقع آن کسی که بر بالین بیمار است و شخص بیمار مدام با او سر و کار دارد پرستار است.
بررسیها نشان میدهد یکی از علتهای اصلی که باعث میشود دانشجویان پرستاری به خارج از کشور عزیمت کنند حقوقی است که آنجا دارند و اینجا ندارند. هرچند به گفته معاون پرستاری وزارت بهداشت «اکنون بسیاری از دانشگاههای کشور این مشکل خود را حل کردهاند و حتی نیروهای پرستاری شرکتی آنها مانند سایرین مزایا، عیدی و کارانه خود را دریافت میکنند.»
برنامهریزیهای انحرافی
در سطح جامعه ما حتی عدهای فکر میکنند پرستاری شغلی مربوط به زنان است نه مردان. به همین خاطر به نظر میرسد جایگاه شغل پرستاری در کشورمان آنطور که باید و شاید شناخته شده نیست.
اجرای طرح تربیت پرستار بیمارستانی از برنامههای اشتباه بود که مخالفتهای شدید دانشجویان پرستاری در سالهای گذشته نسبت به اجرای این طرح جنجالساز شده بود به طوری که کد رشته «پرستار بیمارستانی» وارد دفترچه انتخاب رشته هم شد، اما اعتراضی که از سوی دانشجویان پرستاری صورت گرفت باعث شد در دانشگاههای مختلفی همچون دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و ایران لغو شود. علت اصلی اعتراض دانشجویان نسبت به این طرح نیز این بود که میگفتند اجرای این طرح بازگشت به دوران ۵۰ تا ۶۰ سال قبل پرستاری در ایران است.
خوشبختانه اکنون حتی برای دانشجوی ترم شش یا هفت پرستاری هم در کشور کار وجود دارد و فقط نیاز به برنامهریزی و حمایتهای جانبی دارند.