اوضاع و احوال و شرایط حاکم بر کشور به گونهای است که همه مجبور به قناعت، صرفهجویی و پرهیز از ریخت و پاش هستند. البته تمام اینها فقط شامل حال مردم کوچه و بازار نمیشود، چراکه ابتدا مسئولان کشور باید پا پیش بگذارند و مردم را دنبال خود راه بیندازند.
در این میان ورزش و ورزشکاران نیز از این قاعده مستثنا نیستند، به خصوص ورزشکاران با درک درست اوضاع این روزها خواستههای خود را به حداقل ممکن رساندهاند و مثل همیشه در شرایطی نابرابر با رقبای جهانی و آسیایی خود آماده رویارویی با آنها و حضور در مسابقات بزرگ بینالمللی میشوند. با این حال نباید از گلایههای آنها غافل بود. این روزها شنیدن انتقادهای قهرمانانی، چون احسان حدادی و رضا علیپور به عنوان دو شانس بزرگ مدالآوری ایران در المپیک و مسابقات جهانی باید همه را آگاه کند که پیروزی و کسب افتخار نیازمند هزینه کردن است.
خوب میدانیم که در موقعیت کنونی باید چگونه رفتار کرد. باید شرایط را درک کرد، اینکه وضعیت کشور به مراتب سختتر از سالهای گذشته است، اما این را هم خوب میدانیم که نباید تنها با این بهانه از رسیدگی به قهرمانان و امیدهای کسب افتخار غافل بمانیم. این را هم خوب میدانیم که همین حالا در ورزش کشور بودجهها و پولهای واریز شده به حساب فدراسیونها به جای رسیدگی به ورزشکاران و در اختیار آنها قرار گرفتن برای آمادهسازی بهتر و حرفهایتر، در برخی موارد صرف امور واهی و شاید برخی خوشگذرانیهای مسئولان میشود. وضعیت کشور را باید درک کرد. شرایط اقتصادی را باید فهمید، اما این را هم نباید فراموش کرد که میدان ورزش یکی از معدود میدانهایی است که میشود صدای این مردم مظلوم و صدای ایران اسلامی را زیر فشار تمام تحریمها و کارشکنیهای دشمنان قسم خورده این مرز و بوم و این نظام به گوش جهانیان رساند. پس باید دست به کار شد، باید جلوی هزینهکردهای بیمورد و ریخت و پاشهای غیرضروری را در همین ورزش گرفت و منابع را به دست صاحبان اصلی آن رساند. المپیک نزدیک است، نزدیکتر از آن چیزی که حتی تصورش را کنیم، اما امروز ورزشکاران کشورمان هنوز از عدم توجه و رسیدگیها مینالند. هنوز منتظر پاداشها و بودجه هستند و هنوز میخواهند حداقل دستمزد مربیانشان پرداخت شود تا در روند آمادهسازیشان خللی ایجاد نشود. این مسئله با آنچه زیادهخواهی تعریف شود، متفاوت است که البته باید جلوی آن نیز گرفته شود. هیچکس در این اوضاع و احوال زیادهخواهی و حیف و میل بیتالمال را تاب نمیآورد، اما ورزشکار افتخارآفرین ایران هیچگاه بیشتر از حق و حقوق خود طلب نکرده و هیچگاه حاضر نشده که از جیب مردم برای او هزینه شود. این نگاه را باید ستود و به آن ارج نهاد و در عوض باید تلاش کرد تا مشکلات این قهرمانان کمتر شود.
دغدغههای ورزشکاران المپیکی ایران را باید جدی گرفت. فراموش نکنیم که پای آبرو و حیثیت کشور در میادین بینالمللی در میان است و این را هم نباید از یاد ببریم که چشم طمع بسیاری از کشورها به خصوص کشورهای اطرافمان به ورزشکاران ایران اسلامی است و اگر دیر هوشیار شویم، شاید اتفاقی که نباید رخ دهد. البته ورزشکار معتقد و متعصب ایران هیچگاه اعتقادات و عرق ملی خود را به پول نمیفروشند، ولی این مسئله چیزی از مسئولیت آنهایی که باید بر اوضاع مسلط باشند و به شرایط رسیدگی کنند، کم نمیکند. بنابراین باید هوشیار بود و با توجه به وضعیت کشور شرایطی را فراهم کرد که دغدغههای افتخارآفرینان ورزش کمتر شود.