بار‌ها و بار‌ها از تبعیض میان فوتبال و سایر رشته‌ها گفته و نوشته شده است. بار‌ها صدای اعتراض اهالی ورزش بابت این تبعیض آشکار بلند شده و در تمام این بار‌ها هم نه کاری صورت گرفته و نه تبعیضی برداشته شده، اما این‌بار داستان متفاوت است و وقتی پای قسمتی از خود فوتبال به میان می‌آید ماجرا کاملاً فرق می‌کند.
هرچند قبلاً هم شاهد تبعیض‌هایی در خود فوتبال بوده‌ایم، اما وقتی حرف از تیم سوم جهان به میان می‌آید دیگر نمی‌توان سکوت کرد. قبلاً شاهد بوده‌ایم که چگونه با وجود افتخارآفرینی‌ها تیم‌های ملی فوتسال مردان و زنان ایران در سطح قاره و جهان برخورد شده، دیده‌ایم که چگونه حتی همان پاداش‌های اندک را هم به آن‌ها یا نداده‌اند یا اینقدر دیر پرداخت کرده‌اند که فایده‌ای برایشان نداشته است، اما شنیدن حرف‌های دروازه‌بان تیم ملی فوتبال ساحلی و اعلام مبلغ قرارداد ملی‌پوشان افتخارآفرین این رشته زخم کهنه‌ای بود که سر باز کرد.
حمید بهزادپور، دروازه‌بان تیم ملی ساحلی می‌گوید رقم قرارداد اکثر بازیکنان تیم ملی ساحلی عددی بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومان است. رقمی که به ادعای او، هنوز ۹۰ درصد آن هم پرداخت نشده است. کافیست این ارقام را کنار رقم قرارداد‌های قوتبالیست‌های چمنی بگذارید تا متوجه تفاوت‌ها و تبعیض‌ها شوید. کافیست متوجه باشید که این رقم قرارداد بازیکنان تیمی است که دو بار عنوان سومی جام جهانی را در حضور بزرگان این رشته، یعنی برزیل، ایتالیا، تاهیتی و اسپانیا کسب کرده‌اند تا متوجه شوید تبعیضی که داد تمام ورزش را درآورده، چیست.
تبعیض این است که برای یک برد فوتبال میلیارد‌ها تومان بریز و بپاش می‌شود، اما عنوان سومی جهان توسط فوتبالیست‌های ساحلی اصلاً دیده نمی‌شود. تبعیض این است که قرارداد‌های فوتبالیست‌های لیگ برتری سال به سال و ماه به ماه میلیاردی و تصاعدی بالا می‌رود، اما این‌طرف خبری از این حرف‌ها نیست و بچه‌های فوتبال ساحلی باید مانند فوتسالیست‌های آقا و خانم و البته بقیه مدال‌آوران و افتخارآفرینان ورزش ایران به همان قرارداد‌های اندک بسنده کنند و دلخوش باشند که شاید روزی بتوانند همان اندک را هم به صورت کامل و بدون کم و کاست دریافت کنند.
تبعیض این است که برخی حتی اینقدر وقیح شوند که ببازند و به همه بتازند و خود را رسماً تافته جدا بافته بنامند، به‌گونه‌ای که بگویند هیچ ورزشکاری نباید خودش را با ما مقایسه کند، اما در همین فوتبال تیم سوم جهان دیده نشود و بازیکنانش گمنام بیایند و دوباره بروند در باشگاهشان با همان وضعیت سابق دوباره تلاش‌شان را آغاز کنند.
این تبعیض آشکار حالا علنی‌تر از هر زمان دیگر شده، آن هم در سکوت مسئولان ورزش کشور از مسئولان رده بالا گرفته تا آقایان فدراسیون‌نشین که خیلی خوب یاد گرفته‌اند برای خودشان رزومه جمع کنند. مهدی تاج حتماً عنوان سومی جام حهانی ۲۰۲۴ امارات را هم به ستاره‌های قبلی فدراسیونش اضافه خواهد کرد، اما وقتی قرار به توجه و رسیدگی باشد همه چیز در زمین چمن خلاصه می‌شود و هیچگاه نه سالن فوتسال دیده می‌شود و نه زمین شنی کنار ساحل که این هم هنر فدراسیون فوتبال است. این دو فقط باید بروند و پیروز شوند و ستاره اضافه کنند، اما دلار‌ها و تومان‌ها در جای دیگری خرج خواهد شد، جایی که چندین دهه است جز شکست و سرافکندگی چیزی برای ورزش کشور نداشته است. جایی که بازیکنانش به بیت‌المال‌خوری میلیاردی عادت کرده‌اند.
