محمدحسین برخواه
جوان آنلاین: کاهش سهمیه شاید در نظر عموم مردم به منزله افت وزنه‌برداری باشد، اما کاهش سهمیه‌ها در واقع بعد از آنکه کمیته بین‌المللی المپیک تصمیم به حذف وزنه‌برداری از بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا گرفت، رخ داد؛ اتفاقی که نه فقط گریبان ایران که گریبان همه کشور‌ها را گرفت. در واقع با چانه‌زنی فدراسیون جهانی وزنه‌برداری، IOC پذیرفت که وزنه‌برداری در المپیک باقی بماند، اما با ظرفیت کمتر، به همین دلیل دیگر اینطور نیست که مثل سابق هر کشور فرصت کسب شش‌هفت سهمیه را داشته باشد. اکنون سهمیه کشور‌ها به شکل قابل توجهی کاهش یافته است، به طوری که در المپیک پاریس هر کشور تنها سه سهمیه در بخش مردان دارد.
در المپیک توکیو نیز ایران تنها دو سهمیه داشت که موفق به کسب هر دوی آن‌ها شد تا علی داوودی و علی هاشمی به عنوان نماینده‌های ایران راهی توکیو شوند، ولی در ریو تعداد سهمیه‌هایی که می‌توانستیم کسب کنیم، بیشتر بود و نماینده‌های بیشتری داشتیم که با دو طلای ارزشمند برگشتیم، اما واقعیت این است که شرایط هر مسابقه با مسابقه دیگر تفاوت دارد. نمی‌توان یک المپیک را با المپیک دیگر مقایسه کرد. مثلاً ما در المپیک ریو، سهراب مرادی و کیانوش رستمی را داشتیم که هر دو جزو استثنا‌های وزنه‌برداری بودند و موفق به کسب خوشرنگ‌ترین مدال مسابقات شدند، اما در المپیک توکیو، تیم متحول شده بود. استثنا‌های وزنه‌برداری ایران موفق به کسب سهمیه نشدند تا علی داوودی جوان و علی هاشمی به عنوان نماینده‌های وزنه‌برداری ایران راهی توکیو شوند؛ وزنه‌بردارانی که اتفاقاً عملکرد خوبی هم داشتند؛ علی داوودی با وجود جوانی عالی کار کرد و توانست مدال نقره را برای ایران به ارمغان بیاورد، اما کار علی هاشمی در ۱۰۹ کیلوگرم بسیار دشوار بود. از همان ابتدا با توجه به رکورد‌های زده‌شده مشخص بود که طلا و نقره این وزن سهم اکبرژورائف ازبک و سیمون مارتیروسیان ارمنستانی است، اما برای برنز ۱۰۹ کیلوگرم هم علی هاشمی با هفت‌هشت وزنه‌بردار قدر رقابت داشت. تک‌نماینده روسیه به همراه وزنه‌بردارانی از لتونی، لهستان، کره و بلغارستان حریفان قهار این وزن بودند. اتفاقاً هاشمی عملکرد خوبی هم داشت؛ در یک ضرب ۱۸۴ کیلوگرم را بالای سر برد، در دو ضرب هم اگر وزنه ۲۲۶ کیلویی را مهار می‌کرد، روی مدال بود. سه مرتبه هم وزنه را روی سینه بالا کشید؛ کاری که تخصص او بود، اما متأسفانه نتوانست در بالا زدن، وزنه را مهار کند. در واقع هاشمی درست زمانی که وزنه را روی سینه می‌کشد، دچار سرگیجه شد و نتوانست آن را بالا ببرد و دستش از لمس برنز المپیک توکیو کوتاه ماند. وزنه‌ای که علی هاشمی انتخاب کرده بود، همان وزنه‌ای بود که نصیرشلال در المپیک لندن با مهارش به خوشرنگ‌ترین مدال مسابقات دست یافت، اما در المپیک توکیو هفت هشت وزنه‌بردار برای کسب برنز مسابقات دنبال مهار آن بودند. این در واقع نشان از سطح بالای مسابقات المپیک نسبت به دوره‌های قبل دارد.
در واقع هر مسابقه شرایط خودش را دارد و نمی‌توان آن را با مسابقات قبلی یا بعدی مقایسه کرد. در هر مسابقه باید وضعیت ورزشکاران خود و همچنین شرایط رقبا را ببینیم. مثلاً ما در ریو به واسطه کیانوش سهراب دو طلای باارزش را به دست آوردیم، اما قهرمانان المپیک ریو نتوانستند به المپیک توکیو راه یابند. این مسئله در خصوص سایر کشور‌ها نیز صدق می‌کند، یعنی هیچ چیز قطعی نیست، البته این به آن معنا نیست که نباید از وزنه‌برداری انتظار داشت. وزنه‌برداری یکی از امید‌های ایران برای کسب مدال در هر دوره بوده، در این دوره هم موفق به کسب دو سهمیه از سه سهمیه موجود شده است. هر دو وزنه‌بردار هم بسیار خوب هستند. داوودی در توکیو روی سکو رفت و حالا با توجه به تجربه‌ای که از این رقابت‌ها به دست آورده است، در پاریس روی تخته رفت. مصطفی جوادی هم سال گذشته قهرمان جهان شده است و حرف‌های زیادی در پاریس برای گفتن دارد. از طرفی فدراسیون و کادرفنی هم بدون شک از تمام ظرفیت‌های خود برای کسب یک نتیجه قابل قبول در المپیک پیش رو استفاده می‌کنند، اما نباید فراموش کنیم میدان المپیک است و دیگر کشور‌ها نیز بیکار ننشسته‌اند. این مسئله هم در المپیک پیش رو صدق می‌کند و هم المپیک‌هایی که پشت سرگذاشته‌ایم. هر دو وزنه‌بردار ما رقابت سختی در پاریس پیش رو دارند. شاید به همین دلیل هم است که سرمربی تیم می‌گوید اگر موفق به کسب یک مدال هم شویم، عملکردمان خوب است. به نظر می‌رسد نصیرشلال قصد دارد با این صحبت‌ها بار روانی را از دوش ورزشکارانش بردارد، اما کاش بعد از المپیک به بهانه جوان‌گرایی سرمایه‌سوزی نکنیم و قدر داشته‌های‌مان را بدانیم و با برنامه‌ریزی اصولی، بهترین استفاده را از آن‌ها ببریم. حداقل تا وقتی که بتوانیم پشتوانه‌سازی کنیم.
