جوان آنلاین: ورزش کشور روز‌های حساسی را پیش‌رو دارد و تیم‌های ملی باید از آخرین فرصت‌هایش برای کسب سهمیه‌های المپیک استفاده کنند. در شرایطی که زمان کمی تا شروع بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ باقی مانده است، تیم‌ملی وزنه‌برداری ایران موفق به کسب سهمیه‌های کامل نشد و در پاریس تنها شاهد حضور دو پولادمرد از کشورمان خواهیم بود. اینکه چرا نتوانستیم سهمیه کامل را بگیریم و سرمربی تیم‌ملی تأکید دارد کسب یک مدال در المپیک نتیجه خوبی خواهد بود، حاصل مشکلات ریزودرشت و فرازونشیب‌هایی است که وزنه‌برداری ایران طی چند سال گذشته با آن مواجه بوده است.
جام‌جهانی ۲۰۲۴ تایلند آخرین فرصت پولادمردان برای گرفتن جواز حضور در المپیک بود و میرمصطفی جوادی، علی داوودی، آیت شریفی و رضا دهدار نمایندگان کشورمان در این رویداد مهم تمام تلاش‌شان را کردند به سهمیه برسند. جوادی و داوودی در اوزان ۸۹ و ۱۰۹+ کیلوگرم به این مهم رسیدند و دهدار نیز از رسیدن به آرزویش بازماند. از آنجا که حضور مدعیان المپیک در پوکت الزامی بود، هر چهار نفری که شانس کسب سهمیه داشتند، در جام‌جهانی شرکت کردند. در سنگین‌وزن داوودی و شریفی روی تخته رفتند؛ علی داوودی ضمن کسب سه مدال نقره یک‌ضرب، دوضرب و مجموع المپیکی شد و شریفی هم سه برنز این وزن را به گردن آویخت، جوادی هم در حالی به سهمیه رسید که عملکرد خوبی در جام‌جهانی نداشت؛ ملی‌پوش وزن ۸۹ در حرکت یک ضرب شانزدهم شد، در حرکت دو ضرب نیز موفق به مهار وزنه نشد و نتوانست رکورد مجموع را ثبت کند، با این حال او با رکورد ۳۸۴ کیلوگرم در رنکینگ جهانی پنجم بود و در واقع جوادی سهمیه‌اش را از طریق رنکینگ به دست آورد. ناکامی دهدار از کسب سهمیه در حالی رخ داد که او رکورد مجموع ۳۸۷ کیلوگرم را ثبت کرد و در نهایت رده یازدهم رنکینگ از آن او شد. در واقع ناتوانی او در مهار وزنه ۲۱۴ کیلویی در حرکت دوضرب رؤیای المپیکی‌شدن دهدار را به باد داد. با در نظر گرفتن شرایط سه نماینده‌مان در پاریس، نواب نصیرشلال تأکید کرده است اگر یک مدال هم در المپیک بگیریم نتیجه خوبی خواهد بود.
کسب سه سهمیه از چهار سهمیه ممکن اگرچه نتیجه بسیار بدی محسوب نمی‌شود، اما با توجه به افت محسوس رکوردها، نتایج اخیر و رقابت تنگاتنگ مدعیان برای کسب مدال، تحقق وعده سرمربی در المپیک بسیار سخت به نظر می‌رسد. المپیک از آن دست رویداد‌هایی است که در آن نمی‌توان یک شبه ره صدساله را رفت و موفقیت برنامه بلندمدت می‌طلبد، از این‌رو رکورد‌های وزنه‌برداران کشورمان نگران‌کننده به نظر می‌رسند چراکه مقابل رقبای سرسخت‌شان در المپیک کار دشواری خواهند داشت. در رقابت‌های قهرمانی جهان ۲۰۲۳، حاصل کار ۱۰ وزنه‌بردار اعزامی به ریاض کسب دو طلا و یک برنز بود. همچنین در بازی‌های آسیایی هانگژو همه دیدند تیم کشورمان چطور همه را نسبت به آینده ناامید کرد؛ در المپیک آسیایی و بعد از ۲۱ سال هیچ‌کدام از وز‌نه‌برداران‌مان موفق به کسب مدال طلا نشدند. علی داوودی با کسب یک نقره، تنها مدال‌آور ایران بود، در حالی که تا پیش از این وزنه‌برداری ایران در همه ادوار حضورش در بازی‌های آسیایی حداقل یک مدال طلا کسب کرده بود.
با توجه به رکورد‌های ثبت‌شده از سوی حریفان و نمایندگان ایران، در روز‌های حساس پیش‌رو انتظار می‌رود کادرفنی و فدراسیون از فرصت باقی مانده تا اعزام به المپیک بهترین استفاده را ببرند.
سه مدال طلای بهداد سلیمی، نواب نصیرشلال و محمدپور و همچنین دو نقره سجاد انوشیروانی و کیانوش رستمی در المپیک ۲۰۱۲ لندن، دو مدال طلای کیانوش رستمی و سهراب مرادی در المپیک ۲۰۱۶ و یک مدال نقره المپیک ۲۰۲۰ توکیو، کارنامه موفقی است که نشان از آب رفتن تعداد و افت مرغوبیت رنگ مدال‌ها در آن کاملاً به وضوح دیده می‌شود. در واقع زنگ خطر اصلی در بازی‌های توکیو به صدا درآمد ولی کسی آن را نشنید. از آن زمان به بعد اگرچه وعده‌هایی برای تغییر نسل و انجام برنامه‌های طولانی‌مدت داده شد ولی طبق اعلام نظر بسیاری از کارشناسان و همچنین با استناد به نتایج کسب‌شده، باید تأکید کرد که خبری از اجرایی‌شدن وعده‌ها نیست! تغییرات مکرر کادرفنی، اختلاف نظر‌های مدیریتی در فدراسیون، عدم‌توجه به تیم‌های پایه، عدم‌پشتوانه‌سازی و استعدادیابی از جمله مهم‌ترین عواملی است که وزنه‌برداری ایران را در سراشیبی سقوط قرار داده‌اند.
کوروش باقری در المپیک لندن هدایت تیم‌ملی را بر عهده داشت و پس از او کادرفنی بار‌ها دستخوش تغییرات شد. حسین توکلی، سجاد انوشیروانی، محمدحسین برخواه، سعید علی‌حسینی و نواب نصیرشلال مربیانی هستند که طی یک دهه گذشته سکاندار تیم‌ملی بوده و قاعدتاً هر یک مدل خاص خود را پیاده کرده‌اند. در این بین اختلافات مدیریتی در دوران مرادی، رئیس پیشین فدراسیون را نیز نباید نادیده گرفت. مرادی مخالفان زیادی داشت و این شرایط در دوران مدیریت انوشیروانی، رئیس فعلی فدراسیون نیز وجود دارد. همین اختلاف‌نظر‌ها و درگیری‌های درون‌خانوادگی خود مسبب چالش‌هایی برای وزنه‌برداری بوده است.
گفته می‌شود استقبال نسل جوان از این رشته کاهش یافته و این موضوع باید جدی گرفته شود. به عنوان مثال می‌توان به تعداد شرکت‌کننده‌های رقابت‌های قهرمانی کشور در تابستان سال گذشته اشاره کرد؛ رقابتی که کاهش وزنه‌برداران نوجوان و جوان براساس آمار نفرات حاضر به وضوح در آن دیده شد و حتی چند استان کشور هیچ نماینده‌ای در رقابت رده‌های پایه نداشتند! این مسئله قطعاً شرایط را سخت‌تر خواهد کرد چراکه استعداد‌های نوجوان و جوان هستند که باید پشتوانه بزرگسالان باشند و آینده این رشته را تضمین کنند. تا وقتی تیم‌های نوجوانان و جوان قوی نداشته باشیم، نمی‌توان و نباید منتظر موفقیت در بازی‌های آسیایی و المپیک بود. در یک دهه اخیر وزنه‌برداری ستاره‌های زیادی را به دلیل بازنشستگی از دست داد، مرادی و رستمی، اما به دلیل نادیده‌گرفتن موضوع استعدادیابی حرفه‌ای و درست، جانشینی در حدواندازه‌های آن‌ها نداریم. بدون شک رساندن یک پدیده مستعد به سطح بزرگسالان آن هم در حد قهرمانی جهان و المپیک، پروژه‌ای نیست که طی چند ماه و یکی‌دو سال به سرانجام برسد. این کار باید از طریق برنامه‌ای بلندمدت و در استان‌ها آغاز و در نهایت به رشد و پرورش استعداد‌ها در تیم‌های ملی ختم شود.
چند سالی است همه حرف از «تغییر نسل» در وزنه‌برداری می‌زنند. در حالی که عمر قهرمانی چند مهره کلیدی و مدال‌آور به سر رسید ولی هنوز همان وعده گذشته تکرار می‌شود. همانطور که مسئولان فدراسیون تأکید دارند، افزایش رکوردها زمانبر است. باید تأکید کرد تغییر نسل نیز زمانبر است و تکرار آن تنها حکم بازی با کلمات را دارد. تا المپیک پاریس چهار ماه بیشتر نمانده و شاگردان نصیرشلال باید تمام هم و غم‌شان را روی تمرینات بگذارند و با دورماندن از حواشی حواس‌شان به این بازی‌ها باشد. فدراسیون، اما همزمان با حمایت کامل از تیم اعزامی به المپیک، باید برنامه‌های استعدادیابی و کشف نخبگان را پیش ببرد و از تقویت وزنه‌برداری استان‌ها غافل نشود. از قدرت‌های بزرگ وزنه‌برداری فاصله گرفته‌ایم و باید اعتراف کرد دیگر جزو مدعیان جهان نیستیم. برای بازگشت به روز‌های خوش گذشته برنامه‌ریزی حرفه‌ای باید در اولویت قرار گیرد، ضمن اینکه باید تغییرات این رشته رصد شود و به تناسب آن فکر و سیستم تمرینی نیز تغییر کند. با مدیریت صحیح و حمایت و کمک همه اعضای خانواده وزنه‌برداری، می‌توان این رشته را به جایگاه واقعی‌اش بازگرداند و همچنان روی مدال‌های خوشرنگ آن‌ها حساب کرد.
