حمله اخیر جمهوری اسلامی ایران به سرزمین‌های اشغالی، اتفاقی بود که در قالب «دفاع مشروع» و با هدف احیای قدرت بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران در برابر رژیم منحوس صورت گرفت که با توجه به ماهیت، شدت، دامنه و پیامد‌های این حمله، می‌توان آن را موفق دانست. درواقع، بازدارندگی دارای چهار رکن است که جمهوری اسلامی ایران در عملیات اخیر با دقت، ظرافت و البته قدرت و قاطعیت توانست آن‌ها را به تصویر بکشد. ارکان بازدارندگی عبارت‌اند از:
۱. قابلیت، به معنای داشتن ظرفیت‌های لازم برای پاسخ به حمله طرف مقابل. در توضیح قابلیت جمهوری اسلامی برای پاسخ به تهدید‌های صهیونیست‌ها می‌توان به قدرت پرتابه‌های ایران در عبور از لایه‌های مختلف پدافندی با وجود همکاری چند کشور با صهیونیست‌ها در رهگیری پرتابه‌ها و همچنین، طی مسافت بالا و با وجود داشتن زمان کافی برای رهگیری این پرتابه‌ها اشاره کرد.
۲. اعتبار، یعنی داشتن اراده لازم برای ارائه پاسخ معتبر به تهدید‌های طرف مقابل. در این زمینه نیز می‌توان به اراده جمهوری اسلامی ایران برای پاسخ به طرف مقابل که یک قدرت اتمی محسوب می‌شود که اتفاقاً از حمایت قدرت‌هایی، چون امریکا، انگلیس، فرانسه و برخی رژیم‌های منطقه نیز برخوردار است. درواقع، رویارویی با قدرتی با این مختصات، نشان‌دهنده اراده راسخ جمهوری اسلامی ایران برای موازنه‌سازی تهدید‌ها می‌باشد.
۳. ثبات، که در این زمینه به‌ویژه زمانی یک اقدام بازدارنده تلقی می‌شود که محاسبات رهبران طرف مقابل را تغییر داده باشد. در جریان عملیات وعده صادق رکن ثبات نیز به‌خوبی نمایان شد، زیرا طرف مقابل با اذعان به ناتوانی در برابر حملات ایران، حتی قبل از انجام عملیات، به شیوه‌های مختلف و از طریق کشور‌های ثالث تلاش کرد تا این حمله یا انجام نشود یا به صورت بسیار محدود انجام شود، اما در نقطه مقابل، جمهوری اسلامی ایران با انجام یک عملیات دقیق و حساب شده و در عین حال، تقریباً گسترده، محاسبات طرف مقابل را به هم ریخت، به گونه‌ای که صهیونیست‌ها اعتراف کردند که انتظار انجام چنین حمله‌ای از سوی ایران نداشتند. مبتنی بر این مهم، طرف مقابل به این نتیجه رسید که توان رویارویی با جمهوری اسلامی ایران را ندارد. بر این اساس، در جریان حادثه اخیر اصفهان، که بیشتر به یک طرقه‌بازی شباهت داشت، طرف مقابل ترجیح داد از پذیرش مسئولیت آن سرباز زند.
۴. ارتباط، به معنای انتقال پیام به طرف مقابل درباره اهداف و به‌ویژه ارسال این پیام که در صورت ادامه تهدیدات وی، پاسخ محکم‌تری را دریافت خواهد کرد. رکن ارتباط نیز مربوط به موضع‌گیری‌های مقامات و اقدامات رسانه‌ای درباره اهداف عملیات وعده صادق بود که این نیز به‌خوبی ترسیم و اجرا شد.
با توجه به آنچه گفته شد، در اقداماتی که به منظور بازدارندگی صورت می‌گیرد، اصل ارسال پیام مبنی بر داشتن قابلیت و اراده لازم برای پاسخگویی به تهدیدات وی مهم‌ترین موضوع است. بر این اساس، عملیات وعده صادق به صورت محدود انجام شد. از این‌رو، برخلاف تصور عمومی، اساساً جمهوری اسلامی در حمله به مواضع صهیونیست‌ها درصدد پاسخ گسترده نبوده است.
نکته مهم‌تر آنکه بازدارندگی معطوف به جلوگیری از جنگ است. پس پاسخ بازدارنده باید به گونه‌ای باشد که مانع از جنگ شود، زیرا هدف تغییر محاسبات طرف مقابل است. بر این اساس، هدف جمهوری اسلامی ایران از عملیات وعده صادق آن بود که با نمایش توانمندی و اراده خود در پاسخ به تهدید‌های طرف صهیونیستی، نظام محاسبات آن را در مقابل ایران تغییر دهد تا از این پس غلطی از سوی آن علیه ایران سر نزند.
