نامگذاری خیابان‌ها یکی از روش‌های فرهنگ‌سازی عمومی در جامعه است. جامعه اسلامی و تاریخ تشیع پر از شخصیت‌هایی است که شناخت و ذکر نام و یاد آن‌ها ضروری و لازم است؛ شناختی که اگر نباشد، مانند اغتشاشات اخیر، بستر تحریک نوجوانان به پشتیبانی هیاهوی ماهواره‌ها می‌شود، چراکه این شخصیت‌ها هویت ملی و بین‌المللی ما را ساخته‌اند. در طول هشت سال دفاع مقدس چهره‌های بزرگی داشته‌ایم که متأسفانه بعد از گذشت سی و اندی سال هنوز ناشناخته مانده‌اند، افرادی که گاه با حسرت متوجه می‌شویم از همین مرز و بوم بوده‌اند و در همین دوران معاصر زیسته‌اند، مانند شهید عبدالرسول زرین تک‌تیرانداز برتر جهان که با ۳ هزار شلیک موفق، بهترین تک‌تیرانداز‌های دنیا هم به گرد پایش نمی‌رسند، اما این شهید قرآنی (او معتقد بود که هر چه کرده به مدد قرآن و بخصوص دو آیه شریفه وجعلنا ... و ما رمیت... بوده) تا همین چند سال پیش برای حتی جامعه نخبگانی ناشناس بود و خیلی‌ها هم که او را اصلاً نمی‌شناختند که چه اسطوره نظامی بوده‌است! و نمی‌دانستند قبرش کجاست! تا اینکه در سال ۲۰۱۴ فیلم سینمایی درباره زندگی کریس کایل تک‌تیرانداز امریکایی ساخته شد؛ تک تیراندازی که ۸۰۰ شلیک موفق داشته و هالیوود از او قهرمان و اسطوره جهانی ساخته‌بود. رهبر انقلاب به این موضوع اشاره کردند و پس از آن تازه برخی به یاد آوردند آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم. ما شهید زرین را داریم. این موضوع برای شخصیت‌های مختلف دینی، اجتماعی، علمی و مهندسی ما هم تکرار شده‌است، مثل شهید محسن صفوی که فرمانده قرارگاه صراط مستقیم و فرمانده مهندسی جنگ ایران و عراق بود. او کار‌های دشوار زیادی در جنگ کرد که بسیاری هنوز انگشت به دهان مانده‌اند و البته از این متخصصان نخبه زیاد داریم، ولی از آن طرف در مهندسی فرهنگی کسانی که بخواهند این هویت عظیم را به جامعه خودمان بلکه دنیا معرفی کنند، کم هستند.
اخیراً شورای شهر تهران با درخواست مجموعه‌های فرهنگی برای نامگذاری افراد هویت‌بخش و اثرگذار یا مخالفت کردند یا در پیچ‌و‌خم برو‌کراسی کار را معطل نگه داشته‌اند. بهانه هم این است که خیابان‌ها برای نامگذاری کم هستند. یکی از این مجموعه‌های فرهنگی که چند بار از شهرداری تهران برای نامگذاری هدفمند درخواست کرده‌است، انجمن شهید ادواردو آنیلی است. بار‌ها درخواست شده‌است نام شهید رهیافته قرآن، ادواردو آنیلی را بر یکی از خیابان‌های تهران بگذارند؛ موضوعی که تاکنون محقق نشده‌است. این موضوع در موارد دیگر هم صدق می‌کند. خانه عزت‌الله انتظامی از سوی شهرداری خریداری شد تا موزه شود، اما با وجود پیگیری‌های زیاد خانواده علامه دوانی، خانه این عالم که محل تفاسیر نهج‌البلاغه و تاریخ اسلام بوده‌است، مورد عنایت قرار نگرفت؛ بنابراین اگر شهرداری تهران می‌خواهد در مقابل هتک حرمت به قرآن که این روز‌ها در غرب باب‌شده عکس‌العمل مناسبی از خود نشان بدهد، نامگذاری یکی از خیابان‌های اصلی تهران به نام شهید قرآنی ادواردو آنیلی می‌تواند اقدامی شایسته باشد. جوانی که با وجود ثروت و مکنت بسیار فقط با خواندن قرآن مسلمان شد و تا آخر عمر خود از پیام این کتاب آسمانی محافظت کرد و در راه آن به شهادت رسید. نباید فراموش کرد که خداوند گاه در تهدیدها، فرصت‌های بزرگی را برای جهان اسلام ایجاد کرده‌است. این عداوت شیطانی می‌تواند به فرصت بزرگی برای تبلیغ اسلام و قرآن تبدیل شود، اما سؤال آن است که آیا ما فقط با محکوم کردن و تجمع می‌توانیم پاسخ هتک‌حرمت‌ها را بدهیم؟ عباس لاجوردی مستند‌ساز ایرانی در مستند «کدام آزادی» جسورانه با تری جونز کشیش دیوانه امریکایی که قرآن را به آتش کشید و کاریکاتوریست دانمارکی که پیامبر را به تمسخر گرفته‌بود، گفتگو و اثبات کرد و از زبان خودشان اعتراف گرفت که آن‌ها هیچ‌وقت قرآن را نخوانده‌اند و این عداوت از جهل است. حال ما باید با نام و یاد افرادی مثل ادواردو آنیلی که با خواندن قرآن زندگی‌شان تغییر کرده به جنگ با آن‌ها برویم که نامگذاری خیابان تنها یک روش آن است.
احسنت 
