سلبریتیزدگی معضلی است که برخی برنامههای تلویزیونی را بارها طی یکی دو سال اخیر درگیر خود کرده است. در تازهترین مورد یک بازیگر سینما و تلویزیون بدون آنکه با واکنش خاصی از سوی مجری برنامه مواجه شود از لذتبخش بودن خودکشی و بزرگ کردن گربه به جای بچه سخن گفته است.
اخیراً عبدالعلی علی عسگری رئیس صداوسیما از آنچه وی از آن به عنوان مروجان سیاهنمایی در رسانه ملی یاد کرد انتقاد کرد، اما به نظر میرسد صداوسیمای ملی بیش از آنکه با مسئله سیاهنمایی دست به گریبان باشد با فقر ایده و محتوا و مسئلهای به نام سکولاریسم و لیبرالیسم پنهان و البته پیدا مواجه است.
در یک برنامه زنده از شبکه شما، بازیگر میهمان به ترویج خودکشی میپردازد و در حمایت از تئاتر لاکچری و تمجید عدم فرزندآوری و بزرگ کردن گربه! داد سخن میدهد: «بچه ندارم ولی گربه دارم و اتفاقاً خیلی هم گربه دوست دارم» یا در بخش دیگری از برنامه میگوید: «خیلی مواقع به خودکشی فکر میکنم که چقدر میتواند کار جذابی باشد.» بیتردید مجری این برنامه زنده که اتفاقاً دستی بر قلم دارد قطعاً با قوانین مصرح مطبوعات و آییننامه سازمان صداوسیما آشناست، اما اینکه چگونه وی از قوانین عبور میکند، نکتهای است که باید مسئولان پاسخگو باشند که چگونه میتوان درباره مشروبخواری در دوران کودکی، خودکشی و خیلی از رفتارهای غیراخلاقی به راحتی روی آنتن زنده تلویزیون سخن گفت؟! سؤال ما این است که این برنامه ناظر ندارد و اگر کسی نظارت میکند چرا حیازدایی به این سادگی صورت میگیرد؟
تسنیم در این باره مینویسد: واگذاری آنتن زنده زمانی در تلویزیون از اصول و سیاست سنجیده و قاعدهمندی برخوردار است که این روزها - با حضور برخی از مجریان جوان - به نظر میرسد کمتر مورد توجه قرار میگیرد. به تعبیر یکی از صاحبنظران و برخی برنامهسازان و مجریان کاربلد تلویزیون در دهههای گذشته اجرای برنامه زنده سختگیرانه بود. باید اذعان داشت برخی گافها و محتواهای ناملموس اتفاق جبرانناپذیری را رقم میزند؛ زمانی که شوخیهای نامأنوس با بازیگر خانم روی آنتن زنده انجام میشود. همچنان که به بازیگر «پرستاران» سوسک هدیه داده میشود! به راستی این هدیه جز آزردگی بازیگر خانم چه دستاوردی دارد؟! آیا این بازیگر نیز باید روی آنتن زنده به مثابه «لاله صبوری» عمل کند که در برنامه «فرمول یک» پاسخ قابل تأملی به یک سؤال نابخردانه آقای مجری داد؟ به راستی اینکه بازیگر «مغزهای زنگزده» ماجرای اعتیاد خود به الکل و مواد مخدر در چهار سالگی را روایت میکند، چه سودی برای مخاطب دارد؟ آیا جز این است که تلویزیون و رسانه باید با تأمل و اندیشهکرد غنی و پرمغز، تولید محتوایی مناسب را در معرض دید مخاطب قرار دهد.